MagMar na Sępolnie: Spod krzywej wieży

Długo by tu opowiadać co się u nas działo przez ostatnie 25 dni od wpisu z 5. kwietnia.

Po kolei - z Toulonu dopłynęliśmy do Saint Tropez i stanęliśmy na kotwicy w zatoce milionerów (gdzie swoje domy letniskowe mają George Michael, Michael Jackson i różne takie). Zatoka sama w sobie niepowaliła nas na kolana - Saint Tropez to mała mieścinka wypełniona po brzegi ekskluzywnymi butikami i zagranicznymi turystami - sławne plaże nie dorównują jednak (pod względem miękkości) tym na polskim wybrzeżu. Ciekawostka - do 15 kwietnia w porcie w Saint Tropez obowiązywała opłata 13,5E za noc, od 15. kwietnia 40E dla takiej jak nasza łódka rozmiarów.

Z Saint Tropez chcieliśmy wykonać skok już do Włoch jednak przeciwne prądy o sile 1 węzła (w 1 miejscu 2 węzły) i przeciwny wiatry spowodowały, że jeszcze musieliśmy odwiedzić francuski port, czego w ogóle nie żałujemy, bo było to Antibes - przepiękna miejscowość, gdzie na każdym kroku słyszy się ostry brytyjski akcent (około 70% osób w Antibes w tym czasie było Brytyjczykami, na super jachtach również powiewały brytyjskie bandery). Labirynty wąskich uliczek pachnących mydłem i ziołami oraz gwarna, żyjąca nocą starówka zdecydowanie włączają Antibes w poczet najpiękniejszych miejscowości, z którymi mogliśmy się zapoznać.

Z Antibes skoczyliśmy do włoskiej Bordighery. Podczas przelotu przekonaliśmy na ile można ufać prognozom w tym rejonie, zamiast 1-2SW mieliśmy wiatr 4-5ENE i znowu ta sama śpiewka pod prąd i wiatr. Mała miejscowość zauroczyła nas imponującą, wiekową zabudową, pięknym wybrzeżem i bardzo sympatycznymi ludźmi w porcie, którzy nie chcieli od nas pieniędzy za postój. Zjedliśmy tu po raz pierwszy pyszną włoską pizzę, (której cena byłą wreszcie dużo niższa niż we Francji, Belgii czy Niemczech)

Ciężko było znaleźć lokal otwarty w godzinach polskiego obiadu - w Ligurii kanjpy otwarte są zwykle do 13 i od 17-19 do późna... Podobnie jest ze wszelkimi sklepami, więc jeśli ktoś planuje podróż transportem miejskim należy we właściwych godzinach zaopatrzyć się w bilet (nam zdażyło się czekać ponad 2 h na PONOWNE otwarcie sklepu).

Spodziewaliśmy się, że we Włoszech możemy liczyć na przychylność mieszkańców i niższe ceny niż we Francji, niestety sezonowa rzeczywistość nieco nas zaskoczyła i w miejscowściach: Alsaccio, Loano czy Pisa płaciliśmy już konkretną stawkę - około 30 Euro za noc. Alsaccio podobnie jak Bordighera charakteryzuje się górami wyrastającymi z morza - generalnie cała Liguria to obrazki rodem z Norwegii (w dużo cieplejszej wersji).

Po wielu godzinach za sterem i męczeniu się z prądem morskim dotarliśmy do Genui. Wpłynięcie poprzedzały badania w internecie celem znalezienia taniego miejsca postojowego. Udało się to fantastycznie. Długie na 1,5km nabrzeże usłane (żeby nie użyć innego słowa) jachtami sprawiło, że traciliśmy nadzieję na jakiekolwiek wolne miejsce, jednak po kilku rozmowach udało się wreszcie dostać do Ilvy - czyli prywatnego porciku, gdzie przesympatyczni starsi Włosi zaprosili nas, użyczyli miejsca za darmo na 3 dni z prądem, wodą, toaletami. Do tego nieustannie służyli pomocą pomimo bariery językowej oraz obdarowali nas najpyszniejszymi pomarańczami jakie w życiu jedliśmy.

Genua jest gwarnym i stosunkowo mało atrakcyjnym miastem, ale wystarczy przejść 20 min . wgłąb lądu i znajdzie się w sielskiej, zielonej i kwiecistej górzystej krainie, w której nie uświadczysz turystów a jedynie włoskich rolników pielęgnujących wschodzące winorośla. Obrzeża Genui - Centrum 1:0.

Z Genui trafiliśmy do Vernazzy, jednej z 5 (Cinque) Terre , miejscowości rybackich zawieszonych na skałach. W malutkim porciku można było stanąć na bojce za darmo (mimo że co rano miejscowość zalewało morze turystów). Byliśmy tam jedynym jachtem.

Spacerem w pięknej scenerii można było przejść do Cornigli, której zdjęcie z lotu ptaka często znajduje się w folderach reklamujących Ligurię. Gdybyśmy mogli to przeszlibyśmy się do następnych (Manaroli i Riomaggiore), ale trasy były zamknięte ze względu na osuwające się skały. Bardzo szkoda, bo jedna z tych tras jest nazwana Via della Amore, a tak się składa, że Madzia to moja Amore i chętnie bym ją tam zabrał.

Piszemy teraz z Pizy, wczoraj widzieliśmy krzywą wieżę, wejście na nią kosztuje 18Euro, więc podziękowaliśmy serdecznie, ale z zewnątrz też robi wrażenie (jest konkretnie pochylona).

Włosi to bardzo sympatyczny naród, chyba razem z Holendrami są najmilsi spośród państw, po których podróżowaliśmy.

Jak zrobi się ładniejsza pogoda to wyruszamy do Piombino/Grosetto. Tam ma do nas przyjechać Aneczka z Pavlo i spędzimy na pewno super czas odwiedzając wyspę Elbę, Korsykę i Rzym.